Δεν ξεκινήσαμε ίδιοι - ο καθένας κινείται στο μονοπάτι του

Ζούμε σε έναν άδικο κόσμο;
Ισότητα. Ιδέα ανέφικτη.
Κι είναι ανέφικτη, γιατί, καλώς ή κακώς, δεν ξεκινήσαμε όλοι από την ίδια αφετηρία.

Κάποιοι στάθηκαν πιο τυχεροί.
Γεννήθηκαν στην Ελλάδα αντί για το Ιράκ. Στην Ελβετία αντί για την Ελλάδα.
Κάποιοι πλούσιοι και κάποιοι φτωχοί. Κάποιοι με γονείς και κάποιοι χωρίς.
Κάποιοι μεγάλωσαν με αγάπη και κάποιοι με επίκριση.

Κι αυτό αποτελεί διαφορετική αφετηρία.
Και ίσως χαράζει μια πιο εύκολη ή πιο δύσκολη διαδρομή στη ζωή.

Δεν καθορίζει όμως την ευτυχία. Ούτε την επιτυχία. Θα μπορούσε να αναδεικνύει την ευκαιρία.

Από την άλλη πλευρά, κάποιοι έκαναν καλύτερες επιλογές, και κάποιοι χειρότερες, για τον εαυτό τους.

Σε κάποιους η ζωή τα έφερε πιο εύκολα και σε άλλους πιο δύσκολα, αλλά ίσως τερμάτισαν ταυτόχρονα — αν υποθέσουμε ότι κάποτε τερματίζεις.

Δεν είμαστε ίσοι. Γιατί δεν είμαστε ίδιοι. Δεν έχουμε τα ίδια.

Και γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορεί να είναι αυτό το σημείο αναφοράς. Να έχει αξία η σύγκριση.
Κάποιοι είναι ευτυχισμένοι με λίγα, και κάποιοι δυστυχισμένοι με πολλά. Ή και το αντίθετο.
Κάποιοι νιώθουν μόνοι, ακόμη κι όταν είναι με άλλους· και κάποιοι χαρούμενοι, ακόμη και μόνοι.

Η σύγκριση αυτή, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι ουσιαστική.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, να μετρήσουμε, να αξιοποιήσουμε, είναι αποκλειστικά και μόνο η δική μας ζωή.
Οι δικές μας ευκαιρίες. Οι δυνατότητές μας, για το δικό μας μονοπάτι.

Κι ίσως ωφελεί να μοιραζόμαστε τα μονοπάτια μας. Να τα συζητάμε και να τα γελάμε.

Σίγουρα όμως, δεν ωφελεί να νιώθουμε ενοχές για όσα έχουμε, ούτε ευθύνη για όσους δεν έχουν.
Λύπη ή ζήλια για όσα κατέχουν ή «μπορούν» οι άλλοι, κι εμείς όχι.

Ο καθένας έχει τη διαδρομή του.
Που δεν την επιλέγει, βέβαια, εξαρχής. Έτσι έτυχε...
Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποια πράγματα έτυχαν και τυχαίνουν…
Κι άλλα τα επιλέξαμε. Τα κάναμε εμείς.

Κι η ευθύνη μας είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, για το δικό μας μονοπάτι.
Εμπνέοντας, ίσως, έτσι και άλλους να κάνουν το καλύτερο για τον δικό τους δρόμο.

Να μαθαίνουμε από τις ιστορίες.
Να θαυμάζουμε τις προσπάθειες.
Να οριοθετούμε τη μιζέρια — τη δική μας και των γύρω μας.

Ας θυμόμαστε ότι είμαστε εντάξει εκεί που είμαστε.
Κάτι θα έρθει, όσο κινούμαστε. Κάτι θα αλλάξει.

Και δεν έχει σημασία ποιο είναι καλύτερο.
Σημασία έχει, στα αλήθεια, το ταξίδι.
Και όσα μπορείς να νιώσεις και να πάρεις από αυτό.
Όσα μπορείς, χωρίς στερήσεις, να χαρίσεις στους άλλους.

Για να πηγαίνουν όλοι μπροστά.
Ο καθένας στο μονοπάτι του.
Και όλοι μαζί να συναντιόμαστε στις διασταυρώσεις.