Στη Σκιά της Αδράνειας: Κατάθλιψη και Εθισμός

Η στιγμή που ο εθισμός οδηγεί στην κατάθλιψη, και εκείνη με τη σειρά της σε ακινητοποιεί.

Αδράνεια. Μη ύπαρξη. Υπάρχει φυσικά και η πολύ χρήσιμη όψη αυτού του μαύρου νομίσματος — ο κενός χρόνος. Ο χρόνος «για να». Για να γεννηθεί μια ιδέα, για να την κυοφορήσεις έως ότου την υλοποιήσεις. Και υπάρχει και εκείνη η ακαθόριστη αδράνεια, το μούδιασμα, η ζάλη που τα παιδιά των εθισμών - για διάφορους λόγους- αναζητούν και βιώνουν. Μια κατάσταση τόσο κοντά στον θάνατο - στην ακινητοποίση της ύπαρξης.

Η επιλογή αυτή κουβαλάει πολλά μυστικά. Οι άνθρωποι που ζουν χωρίς να ζουν, που επιπλέουν σε μια σκιά της ζωής, ίσως συχνά επιλέγουν να παραμείνουν κοντά στην ιδέα του θανάτου. Κι αυτό γιατί η πραγματικότητα, η ζωή, η δράση είναι απειλητικές και μη διαχειρίσιμες για τους ίδιους. Κάποιοι άλλοι κάνουν, άλλοι σκέφτονται, άλλοι επιλέγουν, άλλοι πράττουν, αντί για εκείνους. Η σπίθα της ζωής δεν έχει σβήσει τελείως — σιγοκαίει μέσα τους, κουβαλώντας καταπιεσμένες επιθυμίες και φυλακισμένες σκέψεις. Οι άνθρωποι αυτοί αιχμαλωτίζονται από τις νεκρές αυτές σκέψεις, και μένουν εκεί· ακίνητοι, δεμένοι μαζί τους.

Κάθε προσπάθεια να τους ξυπνήσεις, να τους κινήσεις, να τους πείσεις να ζήσουν, να επιλέξουν, να δημιουργήσουν, να φροντίσουν, τους μεταμορφώνει σε θηρία. Εξοργίζει. Πώς τολμά κανείς να διαταράξει την ψευδαίσθηση της γαλήνης τους; Τον «θάνατό» τους; Άλλωστε καμία θρησκεία δεν επέτρεψε ποτέ τέτοια ατίμωση. Και όπως οι ζωντανοί σέβονται τους νεκρούς, έτσι και εκείνοι απαιτούν τον σεβασμό των γύρω τους. Η ζωή ταράζει την ψευδή ησυχία που νομίζουν ότι επιτυγχάνουν. Τους τρομάζει η κίνηση και η προσπάθεια. Παρατηρούν με δέος αλλά και θαυμασμό. Τρομοκρατούνται με την εικόνα της ζωής, με τη γεύση της, με τη δημιουργικότητά της. Βολεύτηκαν στον ακίνητο κόσμο τους — στο «νεκρικό κρεβάτι» τους. Σε ένα κρεβάτι γεμάτος εθισμούς, αγωνία και θλίψη. Νιώθουν άραγε πιο ασφαλείς εκεί; Σίγουρα όμώς, αισθάνονται μόνοι και ανήμποροι. Και χρειάζεται να τους πλησιάσεις, με το σεβασμό που θα ξυπνήσεις ένα βρέφος. Με την ηρεμία που θα πλησιάσεις ένα ζώο σε χειμερία νάρκη.

Και έτσι τους δίνεις την ευκαιρία να επιστρέψουν, να δοκιμάσουν ξανά, για πρώτη φορά, την γεύση των πραγμάτων, εν απουσία του εθισμού τους. Να δουν αν αντέχουν, μέχρι που μπορούν και ποια βοήθεια χρειάζονται. Τους δίνεις την ευκαιρία να θελήσουν. Να επιθυμήσουν αφού πεθύμησαν. Γνωρίζουν ξανά λοιπόν την κίνηση της ζωής, με τον πιο αργό ρυθμό - μέχρι να βρουν ξανά το δικό τους.