Αδέλφια - Ίδιοι γονείς, διαφορετικές ψυχές

Τι άραγε σημαίνει “αδέλφια”;
Ίδιους βιολογικούς γονείς;
Ή μήπως κάτι βαθύτερο, κάτι που ξεπερνά το DNA;

Δεν μιλώ για περιπτώσεις υιοθεσίας. Μιλώ για εκείνη την αδιόρατη διαφορά που κάνει δύο παιδιά, γεννημένα από τους ίδιους γονείς, να μεγαλώνουν σαν να προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους.
Γιατί οι γονείς, ακόμα κι αν είναι κοινοί, δεν είναι ίδιοι σε κάθε παιδί τους.
Διαφέρουν. Κι αυτό κάποιες φορές επηρεάζει την ίδια την σχέση των αδελφών.

Οι ίδιοι γονείς, διαφορετικοί άνθρωποι

Ίδιοι γονείς λοιπόν, που μεγαλώνουν διαφορετικά δύο (ή  και περισσότερους) διαφορετικούς ανθρώπους.
Κι αν οι αξίες που μετέδωσαν στα παιδιά τους είναι κοινές, τότε υπάρχει ελπίδα να βρουν κοινά σημεία επαφής.
Αν όμως όχι, το χάσμα μεγαλώνει αθόρυβα, όπως μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα σε δύο καρδιές που κάποτε χτυπούσαν στο ίδιο σπίτι.

Υπάρχουν, βέβαια, τα τυχερά αδέλφια.
Εκείνα που μοιάζουν, που μοιράζονται τόσα κοινά, πέρα από τους γονείς τους. Που συνυπάρχουν αρμονικά, που γελούν μαζί και φτιάχνουν κοινές αναμνήσεις.
Αποτελούν καλή παρέα ο ένας για τον άλλον, κι ας μην το συνειδητοποιούν πάντα.

Και υπάρχουν κι άλλα.
Που, παρότι δεν είναι «κολλητοί», αγαπιούνται αρκετά για να μοιράζονται τον χρόνο τους.
Για χάρη της οικογένειας, για χάρη του αδελφικού δεσμού.
Σαν μέλη μιας κοινής ιστορίας. Όχι πάντα κοντά, μα ποτέ τελείως μακριά.

Εκείνοι που χάθηκαν

Κι ύστερα είναι κι εκείνα τα αδέλφια που δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά μετά τα παιδικά χρόνια.
Εκεί κάπου τελείωσε, αν άρχισε, η σχέση τους.
Είναι ξένα πια.
Κοιτάζονται, γνωρίζονται, αλλά δεν αναγνωρίζονται.
Πληγωμένα από έναν δεσμό που δεν άντεξε, κουβαλούν την ιδιότητα του «αδελφού» σαν μια σκιά, σαν μια υπενθύμιση πως ανήκουν κάπου που δεν χωρούν πια. Έχουν, αλλά συχνά δεν έχουν αδέλφια.

Γιατί το να έχεις αδέλφια αποδεικνύεται πως είναι πολύ σημαντικό για τον ψυχισμό.
Μα για κάποιους είναι κάτι ενδιάμεσο· Κάτι ανάμεσα στη μοναξιά και την παρέα.
Κάτι μετέωρο.
Δεν πατούν σταθερά στην σκέψη πως δεν είναι μόνα. Είναι μετέωρα.

Δεν πατούν σταθερά στην σκέψη πως δεν είναι μόνα.

Δεν ξέρουν που χάθηκε η σχέση.

Αν φταίνε οι γονείς ή αν γεννήθηκαν αταίριαστα.

Πότε χάθηκα και αν θα ξαναβρεθούν.

Ξέρουν όμως, πως υπάρχει ένας αδελφός ή μια αδελφή. Μια ύπαρξη που συντροφεύει αόρατη την δική τους ύπαρξη. Κι ας μην κάνουν παρέα. Ας μην μοιράζονται αναμνήσεις πια.

Όταν δεν μεγαλώνεις με τους ίδιους γονείς

Ίσως, τελικά, αυτό να σημαίνει πως δεν μεγάλωσαν με ίδιους γονείς.
Ο ένας είχε τρυφερή μαμά, ο άλλος δεσποτική.
Η μία γλυκό μπαμπά, ο άλλος απόμακρο.
Η μία γονείς που την πίστεψαν, η άλλη που την αμφισβήτησαν.
Ο ένας γονείς που αγκάλιασαν, ο άλλος γονείς που φώναξαν.

Και κάπως έτσι χάθηκαν.
Γιατί μίσησαν ο ένας τον άλλον για όσα τους στέρησαν, ή για όσα έδωσαν οι γονείς, μπροστά στα μάτια και των δύο, μόνο στον έναν.
Κι είτε θα αγαπηθούν γι’ αυτό, είτε θα ανεχτούν ο ένας τον άλλον για χάρη της οικογένειας, είτε θα χωρίσουν πληγωμένα, νιώθωντας απλώς την ύπαρξη του άλλου.
Σαν μια δόση μοναξιάς λιγότερη.

Κλείνοντας

Το να έχεις αδέλφια δεν σημαίνει πάντα πως έχεις συντροφιά.
Σημαίνει, όμως, ότι έχεις μια καθρέφτιση της δικής σου ιστορίας, όπως κι αν ειπώθηκε, όπως κι αν τέλειωσε.
Κι ίσως, κάποτε, εκείνη η αντανάκλαση να φωτίσει ξανά το κομμάτι της παιδικής αγάπης που δεν χάθηκε ποτέ, αλλά για διαφορετικούς σε κάθε περίπτωση λόγους, σιώπησε.